Eind december 1930 schreef het IJzerbedevaartcomité een wedstrijd uit voor het creëren van vier beelden, symbolen van het Vlaamse IJzerleed, die zouden geplaatst worden op de voetstukken van de IJzertoren.

Op 15 februari 1931 kreeg het ontwerp van Karel Aubroeck 8 van de 9 stemmen van de jury. Voor het eerste beeld (Renaat De Rudder) liet Aubroeck zich inspireren door zijn eigen beeldhouwwerk ‘De tragedie’, waarvan hij de bovenwaarts gerichte beweging overnam. De Rudders ene hand draagt boeien, de andere omklemt vlugschriften en strekt zicht volledig opwaarts. Zo vertaalde de kunstenaar het idee: boven mijn boeien rijst mijn ideaal.

De uitvoering confronteerde de kunstenaar met praktische moeilijkheden: Welke materie? Hoe groot? Hoe transporteren? Hoe het beeld op het voetstuk plaatsen? Ook de tijd drong: de beslissing van de jury werd op 7 maart 1931 genomen en op de IJzerbedevaart van 23 augustus moest het reeds onthuld worden.

Als materie opteerde Aubroeck voor een mozaïek van keien. Voor elk beeld was ongeveer 20.000 kg klei nodig. Nadat het beeld eerst in klei gemaakt was, werd er een gipsvorm overheen gegoten. Eens de klei verwijderd, werd de negatieve vorm binnenin belegd met een laag barbotine (vloeibare klei), waarin keien geduwd werden. Daarbovenop werd een laag gewapend beton gegoten. Als het gips verwijderd was, werd rondom elke kei het cement weggekapt om de mozaïek sterker te doen uitkomen. De beelden werden in zes stukken van ongeveer anderhalve meter per vrachtwagen van Temse naar Diksmuide gevoerd. Daar werden ze via een stellingenglijbaan fragment per fragment op de voetstukken van de toren geplaatst.

(Bron : Luk De Ryck en Christel Mertens “Karel Aubroeck, een monument in de Vlaamse beeldhouwkunst” in het jaarboek 1983 van het gemeentemuseum Temse)