Ook in Pervijze werd de Wapenstilstand herdacht op maandag 11 november 2013. Hieronder een uitgebreide reeks foto's.



















Hierbij de toespraak van NSB voorzitter Roger Riekaert

"Geachte aanwezigen, beste vrienden,
 
Op deze dag van herdenken, een mengeling van vreugde om de herwonnen vrijheid, van pijn om diegenen die het betaald hebben met hun jonge leven, en nog elke dag eender waar, hun strijd voor vrijheid en rechtvaardigheid moeten betalen met hun leven.
 
I HAVE a DREAM :
 
Ik heb gedroomd dat alle mensen de boodschap van de Hr. hebben begrepen “Mijn Vrede breng ik U, mijn Vrede laat ik U“ gelet op de omstandigheden zal het waarschijnlijk altijd een droom blijven, een utopie. Zijn dromen dan toch bedrog? Ik durf te dromen van niet.
 
Sta mij toe u een waar gebeurd verhaal te brengen. Een verhaal dat door ieder van ons moet gekend zijn. Niet over heldendaden, over moed en zelfopoffering, maar een schrijnend waar gebeurd verhaal, van toepassing op ieder van ons, over waarden, inzet, en idealen, maar vooral over de gevolgen van oorlog, die niemand onder ons onberoerd laat, over het vraagteken in de slachtoffers hun stervende blik, hun laatste woorden, moeder waarom ?
 
Iedereen van ons heeft op een bepaald moment ooit eens “De Last Post“ gehoord. Deze aangrijpende melodie, ter ere van de gesneuvelden.
Het beroert ons hart, en laat ons menigmaal een traantje wegpinken. Maar kent u het verhaal van het ontstaan van deze melodie? Kent u de prachtige tekst van deze melodie, de ware achtergrond. Van waar komt dit?
 
Wel je zal  verwonderd  zijn van dit werkelijk gebeurd verhaal. Laat ons samen even luisteren.
 
Het verhaal begint heel lang geleden, in 1862, tijdens de Amerikaanse burgeroorlog .
 
Terwijl het leger van de Unie onder bevel van Kapt Robert Ellicombe in de buurt was van Harrison’s Landing in Virginia, stond aan de andere kant van deze smalle landsgrens het leger van de Confederatie. Het is nacht, en Kapt Ellicombe hoorde het gekreun van een ernstig gewonde soldaat. Hij weet niet of het een bevriende Sdt  of een van de vijand is, en de Kapt besluit, ondanks het eigen levensgevaar de gewonde Sdt te gaan zoeken, om hem te helpen, en medische verzorging te bieden. In het  gevecht en de duisternis sluipt hij tot bij de gewonde Sdt. en brengt hem naar zijn kamp. Wanneer hij zijn kamp bereikt, ontdekt hij dat het een vijandelijk Sdt is. De Sdt was reeds overleden. De Kapt ontstak een lantaarn, en in de schemering zag hij het gezicht van de jonge Sdt.

Het was zijn eigen zoon. De jongen studeerde muziek in het Zuiden toen de oorlog uitbrak. Zonder zijn Vader te verwittigen had hij dienst genomen in het leger van de Confederatie. De volgende ochtend, met een gebroken hart, vraagt de Kapt ondanks de vij  status van zijn zoon, aan zijn oversten om hem met Mil. Eer te begraven.

Zijn verzoek werd uitzonderlijk ingewilligd. Hij vroeg ook of de muziekkapel  van het leger de begrafenis mocht begeleiden. Maar dit verzoek werd geweigerd, omdat zijn zoon een vijandelijk Sdt was. Maar uit respect voor de vader, werd besloten om één enkele muzikant toe te wijzen. De Kapt koos voor een hoornblazer. Hij vroeg aan de muzikant om een reeks noten te blazen van een stukje papier die hij gevonden had in de jaszak van het uniform van zijn zoon. Zo ontstond de ingrijpende melodie “The Last Post“ die tegenwoordig op iedere militaire herdenking en begrafenis weerklinkt.
 
Laten we nu allen even rechtstaan, en eerbiedig luisteren naar deze melodie, gebracht als laatste eerbetoon voor allen die het slachtoffer werden van de waanzin die oorlog is. En vandaag doen we het met speciale dank aan alle slachtoffers, waar ook op aarde, die zich inzetten voor vrijheid en vrede.
 
Luisteren we nog even samen naar de mooie tekst van deze melodie :
 
De dag is voorbij, de zon is weg.
Van de meren, van de heuvels, van de hemel.
Alles is goed, je kan nu veilig rusten, God is nabij.
Het licht vervaagd, verduisterd het zicht.
En een ster, schittert aan de hemel.
Glanzend helder, vanuit de verte.
Tekenend nabij, valt de nacht.
Dank en loof, voor onze dagen.
Onder de zon, onder de sterren, onder de hemel.
Als we gaan, dit weten we, God is nabij.

Elke 11 november, wanneer we de klaroen horen op deze herdenkingsdag, herinneren wij ons met een droevig hart, de vele soldaten die hun leven hebben gegeven voor ons land, of gehandicapt werden voor de rest van hun bestaan. Het is aan deze moedige mannen en vrouwen te danken dat wij nu leven in een vrij land."

















Daarna volgde een hulde aan het glasraam achteraan de kerk.

 

"Geachte vrienden,
 
We bevinden ons hier in de St.Niklaas beuk van onze Kerk
Brandglasraam van Joseph  De Ridder

Joseph DE RIDDER  was een van de velen die sneuvelden op het grondgebied van Pervijze, tijdens de IJzerslag. Hij was een jongen uit Deurne, en was in zijn laatste jaar notariaat te Leuven. Hij sneuvelde op 26 oktober 1914 ,  22 jaar oud was hij. Werd begraven op het kerkhof van Pervijze , en na de oorlog werd zijn lichaam nooit teruggevonden. Daarom hielden zijn ouders eraan, als laatste eerbewijs aan hun zoon, in de heropgebouwde kerk (1923) dit glasraam te plaatsen. Dit glasraam is voor ons een van de  tastbare symbolen, en een bewijs voor de ontelbare die hier voor onze Vrede gevallen zijn.
 
Vlag
 
Rechts zien we de eerste vlag van de Oud-strijders vereniging afdeling Pervijze, ze dateert van 1923. Ze werd prachtig gerestaureerd, als blijvende stille getuige kreeg ze een plaatsje in onze kerk. Er is geen monumentje of oorlogsgedenkteken in onze Westhoek waar ze niet gewapperd heeft.  
Gedragen en gevolgd door onze voorgangers met eerbied voor de gebrachte offers. 

Mag ik dan ook aan u allen eerbiedig een minuut stilte vragen?"











Daarna volgde een hulde aan het oorlogsmonument aan de kerk.

 



Gelegenheidsrede Wapenstilstand 11/11/2013
 
"Geachte aanwezigen, beste vrienden,
 
11November dag van herdenken en van feestvieren. We herdenken op deze dag zowel de 1e WO als de 2e WO, in onze Federatie (Lampernisse-Oostkerke-Pervijze-Stuivekenskerke).  In herinnering aan onze ouders, grootouders, en bondgenoten, die tijdens de twee WO door ellende, verwoesting, en haat beproefd werden.
 
Elk jaar opnieuw, als de natuur zijn mooiste kleuren laat zien, en de bladeren vallen, komen wij allen samen, hier, in de voetstappen van onze voorgangers, bij ons gedenkteken voor onze oorlogsslachtoffers, de “calvarie”. Herinneren de gebrachte offers, hetzij zij die onze vrijheid hebben betaald met het hoogste offer, dat van hun jonge leven, hetzij diegenen die op ene of andere wijze het slachtoffer werden van de oorlogswaanzin van alle oorlogen, elk met hun eigen verhaal,  kortom zij allen militairen en burgerslachtoffers.
 
De tijd snelt onverbiddelijk voorbij, van de eerste WO zijn geen overlevenden meer, en van de 2é dunnen hun rangen van jaar tot jaar uit. Als de laatste van ons zal verdwenen zijn, wil ons dan nooit vergeten, aldus een kameraad oud-strijder.
 
Dood is men slechts dan als men vergeten is. Deze doden slapen niet, hun naam staat op deze stenen, de herinnering aan de gebrachte offers is het enige gebed dat zij ons vragen. Ik hoop dat wij allen, samen met de jeugd, zullen blijven ijveren voor het ideaal van de vrede.
 
Een dag van herdenken is even terugkijken, naar wat mensen voor ons gedaan hebben, om vrede en gerechtigheid waar te maken. Hoe zij met de inzet van hun leven een spoor van leven hebben getrokken in onze geschiedenis. Een dag van herdenken,  is nu even stil worden bij onze inzet voor vrede en gerechtigheid,  en nieuwe sporen zien,  om levensruimte voor mensen te scheppen door woorden en gebaren van bevestiging,  van aanmoediging. Een dag van herdenken,  is durven kijken naar morgen, en durven zien dat gerechtigheid en vrede een blijvende opdracht is voor iedere mens, en zien naar de mogelijkheden en kansen om samenhorigheid en vertrouwen in het leven gestalte te geven in ons midden. Een dag van herdenken is nu even stil worden, en dankbaar in herinnering houden wat mensen in eenvoudige dingen voor elkaar kunnen zijn.
 
Op een eenvoudig oorlogskerkhof te La Cambe in de Normandie, waar honderden slachtoffers rusten in vrede, gevallen tijdens de landingen in de Normandie, las ik volgende ontroerende tekst.
 
Donker wolkt de Hemel over de graven der soldaten.
Donker staat Gods gebod over de doden van de oorlog
Hel echter, licht de Hemel over de rijen soldaten kruisen.
Heller nog licht hun troost, God heeft het laatste woord.
 
Je kwam - Je ging een korte weg - Een vluchtig spoor in t’aardse land. Vanuit Gods hand, tot in Gods hand.
 
Elk oorlogskerkhof, van eender welke natie, is een waarschuwing voor ons allen. Elk soldatenkruisje staat er, als een vingerwijzing , mensen die zonder oorlog niet op deze wijze hadden moeten sterven. Bestaat er een betere voorspraak voor de Vrede? Men kan slechts stil worden, en bewust van de grootte der gebrachte offers.
 
Voor hen allen vraag ik dan ook tijdens de bloemenhulde een minuut stilte te bewaren. Na de bloemen neerlegging zullen wij bloemen brengen naar onze collega, de jonge Canadese piloot,  hier gevallen voor onze vrijheid, ver van huis en thuis, maar zeker nooit vergeten. Na de plechtigheid nodigen wij u dan allen uit op de receptie in zaal “Druivenhof“.
 
Mag ik dan vragen aan de Heer Gabriel Verstraete, gemeenteraadslid en afgevaardigde van de stad Diksmuide, bloemen neer te leggen, als symbool van onze dankbare erkentelijkheid."
 
Riekaert Roger - Adjt.Chef / b.d.Voorzitter



















Daarna vond een plechtigheid plaats bij de begraafplaats van James-Albert-Robertson. Er werden bloemen neergelegd door Kol SBH b.d. Firlefyn, en Kol Buyssens, luchtcomponent.

 



"Aan James-Albert-ROBERTSON
        
James Albert ROBERTSON, Canadees piloot van het 412° Squadron Canadian Royal Air Force onder Brits bevel, gestationeerd op Biggin Hill bij Londen.
 
Op 29 november 1943 was James Robertson en zijn collega Coles met hun Spitfire boven Duinkerke toen zij  tijdens een luchtgevecht met 6 Duitse Focke Wulfs, omstreeks 10u10 in de voormiddag contact verloren met hun eenheid. Rond 10u30 is hij dodelijk getroffen neergestort op het grondgebied van Pervijze, bij Schoorbakkebrug,  een 100 tal meter deze kant van de IJzer.  Zijn collega Coles stortte neer in de omgeving van Veurne, en werd krijgsgevangen genomen. Hij kwam terecht in Stalag Luft III nabij Polen.
        
Op 14 maart 1946, werd op bevel van het Canadese leger, overgegaan tot ontgraven van de resten, enkel het stoffelijk overschot van de piloot werd uit het wrak bevrijd en officieel geïdentificeerd als James Albert Robertson. Het toestel zelf bevindt zich nog steeds in de bodem, de juiste plaats is ons op enkele meters na bekend. Vier dagen later, op 18 maart 1946, werd James Albert Robertson met militaire eer op ons kerkhof begraven. Belgische & Canadese militairen bewezen de laatste eer.
        
Het is lange tijd stil gebleven rond het oorlogsslachtoffer. Hij lag hier een beetje vergeten, verlaten, zoals zo dikwijls het geval is. De NSB/Pervijze  zorgt nu voor het onderhoud en eerbetoon aan onze gevallen makker, ook onbekende dorpelingen die het hart op de juiste plaats dragen vergeten nooit om hem met Allerheiligen bloemen te bezorgen, en de plantjes te onderhouden, en elke 11 november op Wapenstilstand brengen wij hem samen met de plaatselijke bevolking een passend eerbetoon, uit eerbied en dankbaarheid voor het gebrachte offer.

Rust zacht James, ver van huis in vreemde bodem, het moge een troost wezen te rusten op een plaats waar mensen nog dankbaar en erkentelijk zijn.
 
We zullen nu overgaan tot bloemenneerlegging. Mag ik dan ook vragen aan Kol SBH b.d. Firlefyn & Kol  Buyssens Christiaan  & AdjtMaj. Rik Riekaert, onze Luchtmachters hier aanwezig, om  in ons aller naam, als teken van onze  blijvende dank, deze te willen neerleggen?"
















Groepsfoto



Na afloop volgde een receptie met maaltijd met maar liefst 110 aanwezigen.

 











De laatste & langstlevende oud-strijder van de Tweede Wereldoorlog, de heer Marcel Vercruysse.



SM VERCRUYSSE  Marcel


 
Geboren in Fr. Te St.Lumine de Coutois.  Op 23 april 1918 ( Zijn ouders waren toen op de vlucht voor het oorlogsgeweld)
 
Was van de klasse 1937
Opgeroepen bij de LuM. 3e Luchtvaartregiment in Evere.
Stam Nr. 183/20979
 
Gemobiliseerd op 26 augustus 1939.
Eenheid 11/II/3Ae
Gedemobiliseerd op 28 mei 1940 ( maakte de 18 daagse veldtocht mee )
Pittig detail, Marcel had nog 3 broers aan het front, met 3 maakten ze de veldtocht mee, eentje werd tijdens de mobilisatie direct na zijn oproep terug naar huis, bij gebrek aan wapens.



"Beste aanwezigen,

Voor u staat vandaag weer een tevreden mens, een blij mens, gewoon dank zij u allen, die zo spontaan jaar na jaar positief onze oproep beantwoorden, een oproep voor vrede,  boven alle politieke of gelijk welke kleur, boven alle rang en stand, een dag eens samen de rangen sluiten, en eens samen dankbaar zijn, wat zullen zij die voor onze vrijheid zo diep gegaan zijn in het vervullen van hun plichten, vandaag tevreden op ons neerkijken..Dit jaar zijn er ons echter heel veel getrouwen ontvallen.

Als u mij toestaat, geniet intussen nog maar wat van het aperitief, ik zal het houden zoals in de tijd van de minirokjes, altijd nog net iets te lang, 
 
Graag zou ik een paar mensen willen danken.
 
In de eerste plaats U allen hier tegenwoordig, de vele trouwe & ook nieuwe gezichten, uw aanwezigheid is het mooiste gebed dat U onze oorlogsslachtoffers, en allen die zich inzetten voor vrede kan geven. Hun offer is niet te vergeefs geweest.

We betreuren dat onze gedetineerde, Maurits Vandamme (89 j.) niet meer onder ons is, op donderdag 31 oktober 2013 hebben wij op passende wijze van hem afscheid genomen. We wensen Laura veel sterkte toe in deze donkere periode. Mag ik vragen om één minuutje stilte te willen houden, ter zijner nagedachtenis. Dank u.

Zoals steeds, vreude & verdriet liggen zeer dicht bij elkaar. We verheugen ons dat onze laatste kranige overlevende oud-strijder Marcel Vercruysse
 (95 j.) hier  in ons midden is. En vinden het passend om hen in uw naam een geschenkje aan te bieden.
 
Wij danken hartelijk:

• EH Deken, voor zijn mooie Homilie en zijn gebed,
• Het zangkoor ’Nicolas Pervisum’ voor het opluisteren van de plechtigheid, uw mooie klanken hebben ons ontroerd, onze hartelijke dank voor jullie inzet.
• Onze kerkgarde (de suisse) Gabriel Verstraete in groot ornaat, die mede uitstraling heeft gegeven aan het gebeuren, dank u. Ook om als Gemeenteraadslid en vertegenwoordiger der Stad Diksmuide, de bloemen te hebben neergelegd in ons aller naam.
• De Rechterlijke macht, vertegenwoordigd door Dhr. Georges Vandewoude , waarvoor dank
• Ook aan Fabienne & Peter, onze lokaalhouders,  die altijd direct bereid zijn zonder financieel belang in te staan om de receptie te verzorgen, en het  ter beschikking stellen van de zaal. Ge moet het maar doen. Dank voor jullie inzet.
• Mijn  persoonlijke dank aan mijn collega’s de militairen, ondanks niet aflatende eigen problemen, reorganisatie na reorganisatie, dienen en dankbaar zijn, dank voor uw trouwe inzet en vriendschap. Dank voor het neerleggen der bloemen aan onze Canadese collega Pilot Officer James Robertson.
• In het bijzonder mijn echtgenote Noella, onze  secretaris,  die eindeloos werk verzet tijdens de voorbereiding van dit alles, en het wordt er niet beter op met de jaren, ze weet dat ik al eens lastig kan doen tijdens deze periode.
• Onze gelegenheid vlaggendrager, Anthony, hij heeft zijn taak met overtuiging & inzet gedaan, we nodigen hem nu al uit komend jaar op de 100ste verjaardag.

Hebben zich verontschuldigd :

• Dhr. André Vande Woude , alsook Mevr. Marie-Jeane  die toch zo vriendelijk zijn geweest om ons financieel een ruggen steuntje te geven, waarvoor onze dank
• Dhr. Adjt Danny Geldhof, kan er voor de eerste maal niet bij zijn, om dienstredenen

En mocht ik al iemand vergeten zijn, wees dan niet gekwetst, ook naar jullie gaat onze dank

Zo, eindelijk, hebben jullie er ook dorst van gekregen? laten wij het glas heffen samen op de Vrede, Vriendschap, maak er een gezellige dag van, en op hopelijk NOOIT GEEN OORLOG MEER.  
 
Smakelijk iedereen."

RIEKAERT Roger - Voorzitter































Pagina aangemaakt door Roger Riekaert.