Westhoek.be was erbij in het Abdijmuseum Ter Duinen op zaterdag 19 augustus 2017 voor de theaterwandeling.
In deze wandeling met 4 scenes op de Ten Duinen site in Koksijde werd je ondergedompeld in de sfeer van een militair hospitaal. Historische personages zoals dokter Antoine Depage, Jane Delaunoy, Koningin Elisabeth, Irène Curie en Ellen LaMotte passeerdn de revue en gaven een inzicht in de omstandigheden waarin zij opereerden en de persoonlijke gevolgen die de oneindige stroom aan gewonden ...
De theaterwandeling was een unieke samenwerking tussen professionele acteurs zoals Kurt Defrancq, Andrea Croonenberghs, Wim Danckaert en Jonas Van Thielen en amateurtoneelspelers. Deze dynamiek is kenmerkend voor alle theaterwandelingen van vzw De Dakbroeders.
Duizenden jonge mannen danken hun leven aan het onvermoeibare werk van het medische personeel tijdens de Grote Oorlog '14-'18. Vaak in barslechte, onhygiënische omstandigheden moesten zij zich behelpen met alle middelen die ze hadden.
De wandeling werd afgesloten met een soldatencabaret. Deze werden in de ziekenhuizen opgevoerd door soldaten en verpleegster voor de gewonden. Een welgekomen verlichting van hun leed.
Grand Hotel L’Océan, een militair hospitaal in De Panne (destijds de hoofdstad van wat restte van België), waar tijdens de Grote Oorlog bijna 20.000 gewonden werden verzorgd, was de rode draad in de wandeling.
Met Kurt Defrancq, Andrea Croonenberghs, Wim Danckaert, Jonas Van Thielen, Joren Seldeslachts, Celia Bogaert, Frédéric Mylle, Roselien D’haenen, Naomi Verschaeve, Maxine Van Tiggel, Morgane Van Tiggel, Nick Ravyse en Gail Herman
Regie en tekst: Felix van den Broeck
Er waren drie voorstellingen op zaterdag 19 augustus 2017: 10:30, 13:30 & 16:30 uur
Westhoek.be & WO1.be was erbij om 10.30 uur.
We schatten een 100-tal aanwezigen voor de eerste wandeling. We werden onderverdeeld in 4 groepen.
De eerste scène met de Amerikaanse verpleegster Ellen Lamote.
Ellen Lamote (1873-1961) was een Amerikaanse verpleegster, journaliste en schrijfster. In 1915 vertrok zij naar het door oorlog verscheurde Europa om als vrijwillige verpleegster aan het front te werken. In 1916 schreef zij "Het Keilzog van de Oorlog", een weinig heroïsch boek over de gruwelen van de oorlog. De onversneden horror die Lamotte beschrijft en haar cynische houding ten opzichte van de oorlog viel niet in goede aarde bij menig hoogwaardigheidsbekleder en het boek kon pas in 1934 worden gepubliceerd nadat het meerdere malen verboden was.
Decoratie door de generaal.
Applaus voor de acteurs.
De tweede scène bracht ons bij Irène Curie, de dochter van Marie Curie.
Irène Curie (1897-1956) was een Franse scheikundige en dochter van Marie Curie. Tijdens de Groote Oorlog reisde Irène mee met haar moeder naar het front. Daar hielp ze gewonden te behandelen met behulp van röntgenstralen. Dit was destijds een zeer nieuwe en uiterst gevaarlijke technologie. Desondanks zou deze wetenschappelijke vooruitgang het leven redden van ontelbare soldaten en burgers.
Terwijl haar moeder het land rond toerde om de röntgenapparaten in zoveel mogelijk ziekenhuizen te krijgen, bleef Irène vaak achter in verschillende veldhospitalen om de apparaten zelf te bedienen. Hierbij kreeg ze sporadisch te maken met wantrouw en afgunst van mannelijke dokters. Zowel Marie als Irène Curie zouden echter gezondheidsproblemen krijgen door blootstelling aan radioactieve straling. Irène Curie kreeg de Nobelprijs voor de scheikunde in 1935. Ze stierf aan leukemie in 1956, waarschijnlijk een gevolg van haar levensbelangrijk werk.
De wanhopige dochter.
"Het is gewoon verf", zie de dochter aan het kleine meisje achteraf.
En de monnik waakte intussen over de site.
Op naar de volgende halte.
Dokter Antoine Depage gespeeld door Kurt Defrancq.
Antoine Depage (1862-1925) was een Belgisch chirurg en hoogleraar. Op vraag van Koningin Elisatbeh organiseerde Depage bij het begin van de oorlog in augustus 1914 een hospitaal in het Koninklijk Paleis te Brussel. Toen het front vastliep aan de IJzer, transformeerde Depage in december 1914 het Hotel L'Océan achter het front in De Panne tot een militair hospitaal. In Engeland vond hij steun en materiaal en in korte tijd stonden 200 bedden ter beschikking, maar dit werden er in de volgende jaren zo'n 2.000. Het hospitaal werd georganiseerd in verschillende vleugels waar de patiënten werden ingedeeld naargelang de verwondingen. Daarnaast werd er een onderzoekscentrum aan toegevoegd en werden mobiele chirurgische eenheden georganiseerd op enkele kilometers van de frontlijn voor het verzorgen van dringende verwondingen. Depage zou na de oorlog verkozen worden tot senator, een ambt dat hij bekleede tot aan zijn dood in 1925.
Marie Depage (1872-1915) was een Belgisch verpleegster en echtgenote van dokter Antoine Depage. In Hotel L'Océan was zij tevens zijn secretaresse. In januari 1915 reisde Marie Depage naar de Verenigde Staten. In slechts enkele maanden slaagde ze erin om 100.000 dollar in te zamelen ten voordele van L'Océan. In mei 1915 reisde zij terug naar België op de RMS Lusitania. Tijdens de oversteek van de Atlantische Oceaan werd het schip getorpedeerd en tot zinken gebracht door een Duitse onderzeër. Marie Depage raakte in de verwarring verstrikt in de touwen van het schip en verdronk samen met 1.200 andere mensen. Antoine Depage liet haar lichaam overbrengen naar De Panne en begroef haar in de duinen. De aanval op de RMS Lusitania zou een doorslaggevende factor zijn geweest in de beslissing van de Amerikaanse regering om uiteindelijk in de Groote Oorlog te stappen. Onder de slachtoffers waren heel veel Amerikaanse staatsburgers.
Dokter Depage vernam het overlijden van zijn vrouw op de Lusitania.
Andrea Croonenberghs speelde de rol van Koningin Elisabeth in de volgende scène.
Koningin Elisabeth van België (1876-1965) verbleef met de rest van het koningshuis in De Panne nadat de Duitsers het hele land tot aan de IJzer hadden veroverd. Ze kwam dagelijks enkele uren helpen in l'Océan. De "verpleegster-koningin" was een grote morele steun voor het verzorgend personeel, al wordt haar medische bijdrage in het ziekenhuis in vraag gesteld. Elisabeth was de beschermvrouw van het ziekenhuis. Zij had een vriendschappelijke relatie met Jane De Launoy, een Belgische verpleegster. Uit de dagboeken van Jane De Launoy leren we dat de koningin haar minstens vijf maal bezocht in l'Océan. Elisabeth was zeer onder de indruk van de dichtkunsten van De Launoy.
Ze ging er in gesprek met Jane De Launoy.
Tussen de scènes door kon je een versnapering kopen.
De laatste scène was het theater. Mooi gebracht !
Proficiat aan de organisatoren, acteurs en medewerkers.
Pagina aangemaakt door Westhoek.be / WO1.be - Greatwar.be.