We hielden er ooit halt en laafden onze leden
aan ‘t wiegen van de wilgen
een vader en zijn zoon.
Perfecte perken, ranke rijen, een leeuwerik erboven
bezong de namen op elk zerk
als drone des doods.
De jongens die hier lagen - wij kenden hen niet eens -.
Een stille stad van vreemde namen
op graven in het groen.
Het leek wel of ze spraken en vroegen “waarom wij?”
Ik bleef het antwoord schuldig,
hun levensrecht ontzegd.
Nu toon ik and’ren zelf die plek, vertel slechts
wat ik weet. Geen ziel ontsnapte deze hel, maar vond
haar hemel in de dood.
Hoe veel ik meen te weten, hoe sterk het mij beroert;
ik zal hen nimmer kennen;
hun vragen zijn mijn pijn.
En later - als wij er niet meer zijn - zal ieder graf nog staan.
Zo houden wij hen hier in eer, zoals hun moederland
dat blijvend doet.
Bertin Deneire
Bron: Artistiek Tijdschrift Ambrozijn, 37ste jaargang nummer 3, 2019-2020, blz. 44-45
Gepubliceerd 20/12/2019.