Artikel overgenomen uit de Gidsenkroniek Ieper-Poperinge-Westland, Jaargang 2006/4

Bron: Pastoor R. Debevere - Tekst herwerkt door Chris Beel
 
De majoor behoorde tot het stamhuis van de Redmonds, één van de oudste Anglo-Normandische geslachten uit het graafschap Wexford (ZO van Ierland). De Redmonds stammen af van Raymond le Gros die Richard van Clare (de legendarische Strongbow = sterke schutter,)  begeleidde bij de inval in Ierland in 1172 en nadien huwde met de zuster van Strongbow.
De nazaten werden op de duur door en door Iers.
Een afstammeling, Alexander Redmond bood sterke weerstand aan Oliver Cromwell die de katholieke Ieren meedogenloos vervolgde.
Zijn landgoederen werden afgenomen en geschonken aan Sir Nicholas Loftus.
De vervolging en verdrukking tussen 1841 en 1851 veroorzaakte de dood van één miljoen Ieren. Toen volgde de grote uittocht uit Ierland, het aantal Ieren in het buitenland steeg tot 30 miljoen.
In die vernedering, verarming, verdrukking bleven de Redmonds kerk en volk getrouw.
Ze ontgonnen lage braakliggende gronden en legden zich toe op de stoomscheepvaart.
Ze zorgden ook voor een vuurtoren. William Archer Redmond was lid van het Lagerhuis en grote voorstander van de Home Rule, zelfbestuur voor Ierland.
 
Op 21.10.1879 werd de Irish National League gesticht, een vereniging van landbouwers i.v.m. het verlagen van de pachten en het bekomen van eigendom van de gronden.
Charles Boycott was rentmeester en stond als zeer hard bekend. Hij werd door de League vogelvrij verklaard en week uit naar Amerika. Vandaar de naam boycotten.
William Hoey Kearney Redmond was in 1881 luitenant in het Wexford-bataljon van het Royal Irish Regiment en was van opleiding jurist. Hij nam ontslag uit het leger omwille van zijn nationalistische overtuiging en hij werd gevangen gezet.
In 1883 kwam hij vrij en reisde naar Australië om fondsen te werven voor Ierland. Voor de kieskring Wexford werd hij tot lagerhuislid verkozen.
Hij was strijdlustig, maar hoffelijk, uiterst werkzaam en welsprekend in het Brits Parlement en hij werd verafgood door zijn volk. In 1888 wordt hij nogmaals opgesloten voor 6 maanden omdat hij zich verzette tegen het uitdrijven van boeren.
Nadien bezocht hij Paul Krüger, de president van Transvaal.
In 1902 werd hij nogmaals gevangen gezet. Vrijgekomen ontpopte hij zich tot één van de populairste lagerhuisleden en bezocht verschillende keren Australië en de USA om fondsen te verwerven voor Ierland.
In 1905 ontstond de Sinn Fein (= wijzelf) die de onafhankelijkheid van Ierland nastreefde en het herstel van de Ierse taal en het katholiek geloof.
Redmond was van oordeel dat volledige onafhankelijkheid nu ongewenst was en hij hoopte dat Groot-Brittanniê Ierland een plaats als natie zou geven in het imperium.
In 1913 werd de Home Rule-wet tweemaal door het Lagerhuis goedgekeurd maar telkens door het House of Lords verworpen. Juist voor de oorlog uitbrak keurde de koning de wet goed. Daarop richtte de Unionist Edward Carson de Ulster Volunteercorps op en burgeroorlog dreigde en de Britten stelde de toepassing uit.
Redmond bleef loyaal met de Britse wet en geloofde dat de Britten de Home Rule zouden toestaan in ruil voorde Ierse hulp om mee te vechten tegen de Duitsers.
Hij werd kapitein in het zesde bataljon van het achtste Irish Royal Regiment waartoe de Wexford-militie behoorde van de 16e divisie. In december 1915 trok hij als 54-jarige man naar Frankrijk. In 1916 werd hij tot majoor bevorderd en bij de staf van de divisie gevoegd.
Met Pasen van 1916 brak er in Ierland oproer uit en dit werd meedogenloos bedwongen. Redmond zat in zak en as. Dan kwam de gedachte bij hem op “alleen door mijn dood kan ik mijn volk nog dienen”.

In 1917 was hij ingekwartierd in Loker. Het Godschalkgesticht was toen hospitaal.
Hij bad geregeld bij de Lourdesgrot  van het gesticht.
In maart 1917 ging hij in verlof en trok naar het Parlement en hield er een opmerkelijke redevoering en pleidooi voor de Home Rule. Het waren woorden in de wind en hij voelde dat hij gefaald had en dat zijn dood het offer was voor zijn volk.
Redmond wist dat de veldslag komende was om de heuvelkam Wijtschate-Mesen te veroveren en dat er mijnen onder de Duitse linies waren aangebracht.
Generaal Hickie van de 16e divisie trachtte William Redmond in verlof te doen gaan en geen deel te nemen aan de veldslag gezien zijn hoge leeftijd en zijn bekende persoonlijkheid.
Maar de majoor weigerde zijn manschappen te verlaten.
Hij sprak de soldaten van de Royal Irish Fusilliers toe bij de kerk van Loker en gaf een bijzondere redevoering waarbij hij pleitte voor de eenheid van de Ieren zowel protestanten als katholieken.

Op 7 juni 1917 om 3u10 ontploften 18 mijnen en de Ieren stormden uit de loopgraven. Redmond was één van de eersten. Hij werd echter getroffen door een granaatkartets.
Hij werd weggebracht en een protestantse dominee gaf hem de laatste sacramenten. Enige uren later overleed hij in Loker.
Hij werd begraven bij de Lourdesgrot in de kloostertuin op 8 juni 1917.
In het Registerbook staan namen van alle groten der aarde die hem een laatste eer kwamen bewijzen. Postuum kreeg hij het kruis van het erelegioen door Poincaré, de president van de Franse Republiek.
In Ierland werd een herdenkingsfonds gesticht.
In Wexford werd een Memorial Park aangelegd en een buste van Redmond. Op het voetstuk staat “Ik wilde dat al mijn vrienden in Ierland weten dat toen ik mij bij de Ierse brigade voegde en naar Frankrijk trok, ik oprecht geloofde, zoals al de Ierse soldaten, dat ik mijn best deed voor de welvaart van Ierland in alle opzichten”.
Het Hospice Cemetery werd ten ZO van de kloostertuin aangelegd.
De weduwe van Redmond wilde haar man niet op een Brits kerkhof omdat hij niet vocht als Brits soldaat maar eer als bondgenoot.
Het gesticht verwaarloosde het graf en op een zeker moment wilde men Redmond bijzetten op Hospice Cemetery, rond 1967.
Een storm van protest ontstond van overal. Uiteindelijk werd hij herbegraven naast het kerkhof.

Foto: WO1.be




Gepubliceerd op WO1.be op 09/01/2021.