Robert Launer is 23 wanneer de oorlog uitbreekt. Hij woont op dat ogenblik in de Würtembergse stad Reutlingen. Robert neemt dienst als kanonnier in Feld-Artillerie-Regiment 29. Wanneer zijn eenheid in augustus 1914 naar het front in Frankrijk vertrekt, zendt hij vanuit de kazerne in Ludwigsbrug alle bezittingen die hij niet broodnodig heeft naar huis. In het begeleidende briefje schrijft hij: "Ik wens dat jullie gezond blijven. Neem het niet zo zwaar op indien ik niet meer terug kom. Eenmaal moet men toch sterven". Zijn eenheid trekt door Luxemburg, neemt deel aan de Slag aan de Marne en de Eerste Slag bij Ieper. Van december 1914 wordt zijn eenheid een jaar lang ingezet aan het Oostfront. Vanaf het voorjaar van 1916 verblijft Robert afwisselend terecht in Vlaanderen en aan de Somme. Wanneer generaal Haig in de zomer van 1917 bij Ieper een offensief begint, wordt Feld-Artillerie-Regiment 29 in zeven haasten vanuit Artesïe naar Vlaanderen gestuurd. Op 19 augustus 1917 in de vroege ochtend krijgt Roberts batterij melding dat 4 Britse tanks aanvallen vanuit Sint-Juliaan. Om weerwerk te kunnen bieden, moeten de kanonniers een vooruitgeschoven positie innemen bij Poelkapelle. Wanneer Robert en zijn kameraden in de stelling aankomen, zijn de tanks reeds aan het terugtrekken. Zij moeten echter op post blijven om een eventuele nieuwe aanval af te weren. Wanneer de kanonniers bezig zijn met de artilleriestukken af te stellen, slaat een toevalstreffer in. Robert wordt door een minuscule granaatsplinter zo zwaar aan de longen gewond, dat hij tijdens het aanleggen van een noodverband in de armen van zijn kameraden sterft. Hij was 26. Robert Launer wordt twee dagen later begraven op de begraafplaats van Hooglede, waar zijn graf zich nu nog steeds bevindt. Aan de familie worden zijn laatste bezittingen overgemaakt: een polshorloge en 5 mark. Voor de familie was het een tweede zware klap, want nauwelijks enkele weken daarvoor, op 30 juli 1917, was ook al Roberts broer Eugen op 18-jarige leeftijd in een legerhospitaal aan blindedarmontsteking gestorven. Enkel de derde zoon van de familie, Heinrich, die ook aan het front verbleef, zou de oorlog overleven. (Bron: Personenrubriek op http://www.inflandersfields.be)